ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

       Ἐχθές 17 Νοεμβρίου γιορτάστηκε γιὰ ἀκόμη μία φορά ἡ αἰσχρή ἠμέρα τοῦ Πολυτεχνείου. Οἱ καθηγητές θὰ ἔπρεπε νὰ ντρέπονται νὰ γιορτάζουν αὐτή τὴν ἠμέρα τὴν ὀποίαν ἀνεδείχθησαν οἱ δυνάστες τοῦ σημερινοῦ μας καταντήματος· ἐνάντια τοῦ ὀποίου καθημερινῶς πλέον γίνονται ἀπεργίες, τόσο ἀπό ἐργαζομένους τοῦ ἰδιωτικοῦ ὄσο καὶ ἀπό τοῦ δημοσίου τομέα, κατὰ κύριο λόγο λειτουργούς ὅπως εἶναι οἱ καθηγητές.

    Εἶμαι στὰ σχολεία δέκα ἐννέα ὀλόκληρα χρόνια καὶ μὲ θλίψη μου διαπιστώνω ὅτι τὸ σχολικό σύστημα γίνεται κάθε χρόνο καὶ χειρότερο τόσο σὲ ἐκπαιδευτικές τακτικές ὅσο καὶ στὶς συμπεριφορές μαθητῶν καὶ καθηγητῶν. Ἔχει χαθεί τὸ αἴσθημα τοῦ σεβασμοῦ, ἀλλά δὲν μοῦ κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση μιᾶς καὶ οἱ καθηγητές πήραν πτυχία ἀπό ἄλλους καθηγητές ἐπιπέδου Ρίτσου· ἐπίπεδο ἀναρχικό καὶ ἀμορφωσιάς.

     Ὁ παππούς μου, ὅταν ἦμουν μικρή καὶ ἔκανα παράπονα γιὰ τὸν τρόπο τὸν ὀποῖο μοῦ φὲρονταν οἱ ἄλλοι μοῦ ἔλεγε ὅτι πρέπει νὰ δείξω πρώτη σεβασμό στούς μικρότερους καὶ νὰ μαθαίνω ἀπό τοὺς μεγαλύτερους καὶ γιὰ νὰ τὸ καταφέρω αὐτό ἔπρεπε πρώτα νὰ σεβαστῶ τὸν ἐαυτό μου. Μὲ τὰ χρόνια προσπάθησα καὶ κατάφερα σὲ ἄλλους νὰ κερδίσω τὸν σεβασμό τους καὶ σὲ ἄλλους νὰ τὸν ἐπιβάλλω. Ἡ ἐπιβολλή δὲν ἔγινε μὲ χειροδικίες ἀλλά μὲ τὸν σκληρό λόγο.

     Μὲ αὐτή τὴ μικρή προσωπική ἰστορία θὲλω νὰ πῶ στοὺς καθηγητές ἀλλά καὶ στοὺς μαθητές ὅτι ὁ σεβασμός εἶναι ἔνα αἴσθημα ἀμοιβαίο· καὶ μὲ τὸν ἐορτασμό αὐτῆς τῆς ἠμέρας τὸ μόνο ποὺ καταφέρνετε εἶναι νὰ μὴν ἀσχολεῖται κανείς σοβαρά μαζί σας. Πῶς γίνεται κάποιος ἀπό τὴ μία νὰ ποτίζῃ τὰ μυαλά τῶν μαθητῶν κατὰ τοῦ κατεστημένου καὶ ἀπό τὴν ἄλλη ὅταν βρίσκει εὐκαιρία νὰ τοὺς τιμά μὲ τρόπο τὸν ὀποῖον ἐορτάζουμε καὶ τιμοῦμε τὶς Ἐθνικές μας ἐπετείους; Στὸ ὀποῖο Πολυτεχνεῖο δὲν ὑπήρχε οὖτε ἔνας νεκρός, ἀκόμα καὶ ἡ κεφαλή τοῦ ἀναγκεφάλου ὑποκριτή καθηγητοῦ εἶναι ψευδής, διότι ὁ συγκεκριμένος καθηγητής ἦταν ὁ μόνος “ἀποθανών” ποὺ κατέθετε στεφάνι μνήμης στὸν ἐαυτό του μέχρι τὸ ογδόντα τέσσερα καὶ δὲν εἶπε ποτέ του τῆν ἀλήθεια. Καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοί ποὺ συνεχίζετε τὸ παραμύθι, εἶστε τὸ ἴδιο ὑποκριτές καὶ κακοί ἠθοπλάστες τῆς νέας γενιάς, ἡ ὀποία τυγχάνει νὰ εἶναι καὶ τὸ μέλλον αὐτῆς τὴς χῶρας.

    Οἱ μαθητές ἀπό τὰ πρώτα κι ὅλα σχολικά τους χρόνια θεωροῦν τὸ σχολεῖο παιδική χαρά χωρίς κανόνες, σὲ αὐτό βέβαια βοήθησαν πολλοί οἱ ἐκπαιδευτικοί, οἱ ὀποίοι οὐδέποτε δίδαξαν τί σημαίνει τάξη καὶ ὀρθή συμπεριφορά, παρὰ μόνο χάϊδευαν τὰ αὐτιά τῶν μαθητῶν τους. Οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν ἀπό τὴν ἄλλη στὴν πλειοψηφία τους ἀναλφάβητοι ἔχοντας βγάλει μόνο δημοτικό ἢ γυμνάσιο, λανθασμένα ἀποποιοῦνται τῶν εὐθυνῶν τους καὶ ἀφήνουν ἐξ ὀλοκλήρου τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴ μόρφωση στοὺς ἐκπαιδευτικούς οἱ ὀποίοι δὲν εἶναι ὅλοι τους μορφωμένοι παρ' ὅλο που εἶναι γραμματιζούμενοι μὲ πτυχία ἀπό ἰδίου ἐπιπέδου ἐκπαιδευτικοῦ σηστήματος, τὸ ὀποῖο ἔχει κάνει τοὺς χῶρους ἐκπαιδεύσεως προτεκτοράτα κομματικῶν ἐπιλογῶν καὶ ἐξουσιῶν.

  Ἐντέλει ὁ σκοπός τοῦ σχολείου εἶναι νὰ βγάλῃ ἀνθρώπους στὸν κοινωνικό κόσμο μὲ ὀλοκληρωμένη προσωπικότητα καὶ λογική σκέψη, ὤς τὲ νὰ μὴν ἐπαναληφθοῦν οἱ σημερινές καταστάσεις ἐξευτελισμοῦ καὶ νὰ ἀποφεύγουν οἱ νέες γενιές τὴν προσβολή τῆς νοημοσύνης τους καὶ τῶν ἰκανοτήτων τους. Ὁ σκοπός τῶν μαθητῶν θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐξέλιξη τῆς προσωπικότητάς τους ἐκμεταλευόμενοι τὰ ἐφόδια ποὺ λαμβάνουν ἀπό τὸν περίγυρό τους καὶ νὰ ἀντιμετοπίζουν τὶς καταστάσεις τὶς ὀποῖες συναντοῦν μὲ τὴ δαίουσα σοβαρότητα ποὺ ἀναλογεῖ στὶς καταστάσεις.